Phantom of the Opera (1990 tv)

[Aniolek]

Ojj tak film zdecydowanie warty zobaczenia choćby tylko z uwagi na głęboki, męski głos Upiora, wprost wspaniały. A już z pewnością trzeba posłuchać jego ciętego dowcipu Gra aktorska bardzo dobra, chociaż tak jak towarzystwo zauważyło sceny wspomnień były bardzo teatralne i sztuczne. Christine ładna, z dobrym głosikiem, niewinna (lub prawie niewinna, bo przy Philipie "ciut" z tej niewinności traciła), ale straszna manipulantka. Carlotta wspaniała, wiecznie obrażona i naburmuszona Pan hrabia nawet przystojny i całkiem do rzeczy, podziwiam za cierpliwość do tej kobitki No po prostu można go troche pożałować Ale Upiór i tak był najlepszy i tutaj wielkie brawa dla aktora, bo mimo, że miał całą twarz przesłoniętą maską to potrafił wspaniale okazywać swoje uczucia. Film bardzo przyjemny do oglądania. Mimo że ma 3 h to nie jest ani przewlekły ani nudnawy i w sumie muzyka też całkiem niezła, choć takiego wysokie rejestry to chyba nie na moje uszy

[ladyvaljean]

aaaa dla tych co nei wiedzieli, znalaząłm jescze coś: piknic time
www.youtube.com/watch?v=4v4gHhqqKhU

A wracając do filmu masz rację Aniołku: ten głos był obłedny (-: cały zdień chodzę rozmarzona. I koncept też miał starsznie fajny. Po prostu taki jak miał być. Echhh..

[Kaja]

Upiór nam wybaczy małe głupawki. Zresztą częsciowo wywołane jego wspaniałym poczuciem humoru. Ja też pewnie skrobnę tu małą recenzje, bo na prawdę warto to zobaczyć. A co do śpiewu to ja nabrałam ochoty na zobaczenie/posłuchanie "Fausta" a zwłaszcza końcowej arii śpiewanej w filmie przez Christine i Erika [biedny Faust, też sie starał, ale nie wyszło]

[Kaja]

No to sie poznęcam [żartuje]

Na początu przyznaję, że jak na początku nie mogłam strawić wersji Kopita i dopiero po przesłuchaniu muzyki ze spektaklu zaczęłam się przekonywać tak teraz po filmie całkowicie przyjęłam taką wersję upiora. Dużo sie na to złożyło a szczególnie główni bohaterowie. Bo tu upiór jest całkiem inny. Nie jest aniołem muzyki ani też rządnym krwi potworem. Jest poprostu Erikiem. Człowiekiem ukrywającym się w podziemiach ze względu na swój wygląd. Buduje tam swoje królestwo [wcale nie mroczne] i żyje jednocześnie dbając o to co dzieje się w samej operze. Jest przy tym bardzo dystyngowanym mężczyzna o ciepłym głosie i wspaniałym poczuciu humoru i może nawet troszeczkę strachliwy. Jest przy tym utalentowany muzycznie i do tego bardzo spokojny, no moze zbyt dużo mówi, ale da mu sie to wybaczyć. To niby chodzący ideał chociaż trochę jest przy tym naiwny no i czasami bezwzględny bo i morduje. No i te dziwne włosy...
Christine jest właśnie tutaj taka jaką zawsze sobie wyobrażałam. Piękna, niewinna z wyglądu i o wspaniałym głosie. Potem jak sie okazuje to niezła manipulatka. Świadomie lub nie wykorzystuje uczucie obu panów chociaż z drugiej strony to troche postac tragiczna bo ona właśnie ich obu kocha ale w różny sposób. Niestety uczucie do Erika przegrywa z jej delikatnością [ zasłabła biedaczka].
Phillip [ wcielenie Raoula] to mój ulubiony przeciwnik Erika. wreszcie nie jest maminsynkiem ani też niedojdą. To taki prince Charming ze Shreka z dużą dozą uroku osobistego. Aż miło spojrzeć na ten uśmiech i loczki a do tego jaki on wyrozumiały nawet jak go skęcało w środku.
Z pobocznych postaci to godna uwagi jest Carotta chociaz Minnie Driver nie do końca pobiła no i ojciec Erika czyli były dyrektor opery.
Mocną stroną filmu są też dialogi i samo przestawienie opery a słabą to wszelkie dosyć sztuczne retrospekcje, ale to da sie wybaczyć.
Ogólnie polecam zobaczyć kilka razy by pozachwycac się.

[ladyvaljean]

Kaja już się popastwiła, wiec teraz moja kolej.


Film widziałam po raz pierwszy chyba w 1992. I zostawiał we mnie ślad na tyle duży, że zarażona upioryzmem trwam do dziś. Nie uczyniła tego na pewno ostania wersja filmowa, która z najlepszym razie mogła wywołać niesmak.

Skoro film robi takie wrażenie to na pewno jest emocjonalny. Jest to jeden z nielicznych obrazów w których między Erikiem a Christine coś się dzieje. Są miedzy nimi jakieś relacje, emocje, słowa, napięcia. Tu wielkie brawa dla gry aktorskiej Charlesa Danca. Pokazać uczucia z niemal cała zasłoniętą twarzą to sztuka. Także podobał mi się pomysł reżysera wykorzystania różnych masek na różne humory. Dobre.


Sam Kopitowaski Upiór też mnie przekonuje. Fakt że miał przez kilka lat kochającą matkę, a potem kontakt z przynajmniej jednym człowiekiem tłumaczy w jaki sposób nie stał się niemal-upośledzonym, zdziwaczałym wariatem ( co by niechybnie nastąpiło przy całkowitej deprywacji społecznej). Przekonuje mnie ta historia. Dodatkowo fajny jest sam Upiór ( a właściwie Erik). Budzi sympatie, ma jak już wspomniano wyżej niesamowity głos i cudowne poczucie humoru. Zgadzam się z Kają również w kwestii Christine i Raula. ( pardon Philipa). Teri Polo jest po prostu śliczna i stanowczo staje się moja Christine numer jeden.

Film trwał długo. Ale o dziwo wcale się nie nudził. Pokazanie dokładne wątków pobocznych sprawiło, że film stanowił całość, a nie był kręcony jakby reżyserowi ukradli z magazynu połowę rolek taśmy i musiał się streszczać.


Co mi się nie podobało natomiast? Po pierwsze momentami miałam ochotę wysłać panów scenografii i charakteryzacji na księżyc żeby układali rekwizyty, ale w kraterach. Za dużo tych zwierzątek na pikniku było! A roślinki niby jak urosły? W kwestii podziemi opery jestem za prostotą i naturalnością. Dodatkowo fryzura upiora i ubrudzona buzia Christine na początku filmu też pozostawiały wiele do życzenia.

Inna sprawa to schematyczne i kiczowate wspomnienia. Jak się miałyśmy nie śmiać? Echhh.


Mimo tych kilku mankamentów uważam film za świetny. I cieszę się że maiłam okazję go zobaczyć. Tym co nie widzieli serdecznie polecam. Uważam że to jedynaj jak dotąd nakręcona sensowna wersja upiora.

[ladyvaljean]

No niestety, po setnym obejrzeniu tych kawałków z YouTube i po Fauście zdałam sobie sprawę że śpiew musiał być dublwany. Takie głosy trzeba szkolić całe życie, a amatorskie śpiewanie to wygląda tak jak pan Gerard B. nam zaprezentował ( zatkać uszy i liczyć butelki można).

Poszperłam i znalazłam;
śpiew Erika Gérard Garino
śpiew Christine Michèle Lagrange

Ale tak czy inaczej aktorom i śpiewakim naleza się brawa, nawet jak była to praca wspólna, to efekt jest cudny.

[Kaja]

Piękne to oj piękne i nawet może i piękniejsze od tego na żywo (chociaż Vasyl był niczego sobie) niestety czasem trzeba wybrać albo piękne głosy albo wspaniałe aktorstwo albo dubbing. Jednak ten ostatni był tak dobrze zrobiony że czoła chylę.

[Kaja]

Dzieki Rosie mamy całego upiora. Tu wklejam linki z częsciami
Jest ich 24 uff...

1

www.youtube.com/watch?v=endVuoQu0iU&mode=related&search=



2

www.youtube.com/watch?v=_syFr6RlWrU



3

www.youtube.com/watch?v=97dzDA_TU5Q&mode=related&search=



4

www.youtube.com/watch?v=vGLNq4q1ZA0&mode=related&search=



5

www.youtube.com/watch?v=x7oOUBHfjaM&mode=related&search=



6

www.youtube.com/watch?v=eESEUN2oQ44&mode=related&search=



7

www.youtube.com/watch?v=V_3q0zyrUDs&mode=related&search=



8

www.youtube.com/watch?v=6pmmwX7ZKNw&mode=related&search=



9

www.youtube.com/watch?v=ZFlCiylqwI8&mode=related&search=



10

www.youtube.com/watch?v=V4Ff3qHz0kI&mode=related&search=



11

www.youtube.com/watch?v=fVgL90QFld0&mode=related&search=



12

www.youtube.com/watch?v=YZ6p3WYEjh0&mode=related&search=



13

www.youtube.com/watch?v=yO40otyrjvI



14

www.youtube.com/watch?v=wOLIQAWx90Y



15

www.youtube.com/watch?v=CWyW8e2lzuA



16

www.youtube.com/watch?v=lmJoKcT-XC4



17

www.youtube.com/watch?v=yMpV9qaiDOw



18

www.youtube.com/watch?v=k7OChd2jYoI&mode=related&search=



19

www.youtube.com/watch?v=-856JwLit-0



20

www.youtube.com/watch?v=aa6hojVc-po



21

www.youtube.com/watch?v=ROsL8dRases



22

www.youtube.com/watch?v=4yQzWGhzaP4&mode=related&search=



23

www.youtube.com/watch?v=SimXex8Vl3c



24

www.youtube.com/watch?v=_IHYe3IGtfs&mode=related&search=

[fidelio]

Ech, mon Dieu, Faust... Pamiętam, że gdy wreszcie dorwałam ten film na kasecie video poleciałam w te pędy do Instytutu Francuskiego wypozyczyć nagranie Fausta (na winylach! ). To, w jaki sposob Faust Gounda jest wykorzystany przez Leroux (potem Kopita i Kay) przyprawia mnie o klęk prosty. To jest dla obojga bohaterów szyfr, prywaty język, którym wyrażają swoje uczcia (bo zarówno Erikowi jak i Christine znacznie latwiej mówić o miłości cudzym tekstem - zawsze można się łatwo wycofać, że się tylko gra).

Na dowód małe tłumaczenie tego, co państwo wyśpiewuja do siebie w tym finale po francusku. Tym razem chodzi o dokładność, a nie o poezję. To właściwie dokładnie "leci tekstem" opery, z maleńkim wyjątkiem, ale usprawiedliwionym. U Gounoda Małgorzata śpiewa o "aniołach", ja tu zmieniłam na pojedynczego anioła, z oczywistych względów. W mówionej francuszczyźnie praktycznie to jest nie do odróżnienia (cała fraza włącznie z gramatyką nieś/ nieście). Od momentu, kiedy Christine zauważa Erika w loży, porzuca kolegę tenora i podchodzi do proscenium.

Małgorzata/Christine:

[...] Czuję dotyk jego kochanych dłoni. Jestem wolna! On tu jest. Jestem wolna, bo go słyszę, bo go widzę.

Tak to ty, kocham cię!
Więzienie ani sama śmierć już mnie nie przeraża.
Ty mnie odnalazłeś, ty mnie uratowałeś,
jesteś tutaj, jestem w twoich ramionach.

Faust/Erik:
Tak to ja, kocham cię!
Pomimo wszystkich zabiegów złośliwego demona,
Odnalazłem cię, uratowałem cię,
jestem tutaj, pójdź w moje ramiona.

[...] tu jest kawałeczek wycięty, ale i tak to treści sceny nie zmienia. To wszystko chyba znacznie wykracza poza "ja tu tylko gram to co mi reżyser kazał"

W tym momencie włącza się kolega bas (jako Mefistofeles), bo oni mimo wszystko wciąz śpiewaja dokladnie swoje partie:

Mefistofeles:
Uważajcie! Uważajcie! Co sie z wami dzieje?!
Jesli będziecie tu zwlekać, nie zdołam wam juz pomóc.

Christine:
Boże, ochroń mnie.

Erik:
Chodź.

Christine:
Boze, błagam cię.

Erik:
Uciekajmy, może jeszcze jest czas!

Christine:
Aniele czysty, aniele świetlisty,
nieś moją duszę do nieba.
Tobie się oddaję,
Dobry Boże, wybaczyłeś mi.
Aniele czysty, aniele świetlisty,
nieś moją duszę do nieba.

Erik:
Chodź, pójdź za mną, chcę tego.

Christine:
Aniele czysty, aniele świetlisty,
nieś moją duszę do nieba.
Tobie się oddaję.

Erik:
Chodź za mną, chce tego, chodź.
Chodź, ucieknijmy stąd
Już widzę łunę poranka na niebie.
Ucieknijmy stąd, chodź.

Po takim dictum nie postaje Erikowi nic innego niż skoczyć z loży na scenę, złapać Christine i zwiewać. Cudna, przepiękna wersja. Do Charlesa Dance'a mam wielką słabość, on to fenomenalnie gra. Oczywiście, że do "ostatecznej" tej wersji duuużo brakuje. Wywalić te retrospektywy, wywalić freudowskie poszukiwanie mamusi. Psychoanaliza dla ubogich Amerykanow. Nie robić z Erika zahukanego chłopca zamkniętego przez ojca-degenerata w piwnicy. Ale te włoski blond i ocżęta niebieskie zapadają w pamięć.

Wracając do Gounoda. Na Fauście i przez Fausta nauczyłam się francuskiego i pewnie jeszcze dziś bym potrafila zaśpiewac (na wyłącznie własny użytek i najlepiej przy akompaniamencie odkurzacza, bo mi wtedy lepiej góry wychodzą ;D ) całe pasaże z duetów w ogrodzie no i finał oczywiście (u Kopita zgrabnie przycięty). Od Fausta zaczęła się moja przygoda z "hardcorową" operą (dużo frajdy do dziś ).

Najpierw zaczęłam szperać coż tam jeszcze śpiewają w tym filmie (aria z Córki pułku, kawałeczek Damy Pikowej i francuska piosenka ludowa - google jest wielki ). Potem wpadła mi w ręce płyta z musicalem Hilla, gdzie już co kawałek to z jakiejś opery. I tak to poszło.

[fidelio]

Ale tam oczywiście jest nie tylko Faust, ale jeszcze to:

www.youtube.com/watch?v=PNUT8Bgt--E (zaraz na pocżątku, a tutaj jest wersja głupiutka, chociaż z ładnie podanym tekstem 0

i to: www.youtube.com/watch?v=TGjLLdDfiek (scena z Belladova: dla nieprzyzwyczajonych - jeszcze ;D - do prawdziwej opery, 2:20 - 3:35)

W knajpie śpiewają to: www.frmusique.ru/texts/t/tirmont_dominique/chevaliersdelatableronde.htm

no i oczywiście jest aria Marii z Córki Pułku Donizettiego (pojedynek z Carlottą - na youtubie jest mnóstwo innych arii z tej opery, ale tej niestety nie ma. "Par le Rang et par l'Opulence" Akt II, scena VI)

I jak tu nie pokochać opery...

[ladyvaljean]

Z postu Fidelio:

Chyba jednak nigdy nie przestanę czuć mięty do tej wersji - ciągle mam wrażenie, że oni wyglądają dość prawdopodobnie (na oko, a nie psychologicznie, bo to zupełnie inna sprawa).

A mnie ta wersja bokiem wyszła. Ładny głos, fakt i tyle.
Dziś chyba po tym filmiku wiem co mi nie pasuje. On jest wobec niej zupełnie aseksualny. Znalazł taką Demeter - mamuśkę i najlepiej to by z nią siedział w tej piwnicy i śpiewał.
U Kay może nie wierzył że ma szanse, ale CHCIAŁ.
Dlatego jestem ortodoks Kay-Wyspy i Leroux-Natti ( z naciskiem na do Wyspy i Natti)

A film po latach podsumowuję jako jednak nie najlepszy.

[ladyvaljean]

Obejrzałyśmy z Fi jeszcze raz. I dochodzę do jednego wniosku: to jest jedna z nielicznych wersji w których na miejscu Chris bym się BAŁA. U Leroux, Kay, Webbera to bułeczka z masłem. A tu facet całe życie nie wychodzi, porywa a tam...wypchane sarenki i " you belong to this place". Cholera jeszcze mnie chce wypchać. RATUNKU UCIEKAĆ.

Cholera co mnie w tym filmie ruszało jak sie miało te naście lat. Młody człowiek to wrażliwy i durny. Albo to ten tenor. Innej opcji nie ma.

[fidelio]

Fajnie było jeszcze raz obejrzeć "Sarenki"
Masz rację - taki piknik powinien dać do myślenia, czy pan nie ma zamieru np wypchać pani, żeby została na zawsze i nigdy się nie zmieniła.

Swoją drogą, wiem skąd oni te sarenki wzięli - z Gacka! Serio! Czytam sobie właśnie Leroux (tę kompletną wersję wydaną w 2005) po raz któryś tam, i zauważyłam bardzo podobną scenę. Rozdział 12 "Nad zapadniami" - Chris robi niemal identyczną wycieczkę po Operze dla Raoula. Półhrabek wykazał się pewną dozą odwagi - nie dość, że dał się oprowadzać po wszystkich piętrach, to jeszcze znosił zabawy Chris, np w "musztrowanie" stojących w magazynie teatralnych zbroi. Naprawdę tylko sarenek brakowało.

Mnie się ta scena podobała - w każdym razie bardziej podobała niż niepokoiła. Raz, że zawsze uwielbiałam kulisy teatralne, te wszystkie rekwizytornie, magazyny kostiumów itp i bez wątpienia uznałabym taką wycieczkę za atrakcję roku. Dwa, że Christine (przynajmniej u Leroux) nareszcie pokazała pazur - nie żadna zastraszona dziewunia która się boi własnego cienia, tylko Królowa Persefona. Ona tam się czuje jak u siebie, czego najlepszym dowodem jest to, jaki szacunek ma u wszelkich operowych rzemieślników (krawców, stolarzy, szewców itp).

Pewnie, gdyby jakiś dziwny los rzucił mnie (lub moją Mary Sue ) w "sarenki" starałabym się za wszystkich sił przepiłować jakoś tę pancerną pępowinę pomiędzy Erikiem a panem Carriere, którego uważam za solidnego kandydata do funkcji najgorszego ojca w kinie. Zbuntować jakoś tego genialnego chłopaka (ile on ma lat - ze 30! - toż to najwyższy czas i ostatni moment!) żeby przestał wierzyć w bzdury, że świat na zewnątrz wyłącznie mu zagraża. Przecież takiemu ojcu to nawet zaproszenie na ślub się nie należy, po tym wszystkim co zrobił. Jak cale dziesięciolecia "chronił" wybitnego syna (bo był brzydki, czy bo był nieślubny?) praktycznie więżąc go w piwnicy. Ja się nie dziwię żadnym sarenkom po czymś takim. Ja się nawet niespecjalnie dziwię tej freudowskiej wersji, że Chris jest podobna do jego matki. Bo to odległe wspomnienie matki to jedyne, co łączy Erika ze światem, jego jedyna odpowiedź na zapewnienia ojca-dyrektora że wszyscy chcą go zabić. Coś, co juz prawie zapomniał, a teraz mu się jakims cudem przypomniało. Nadzieja, że może być inaczej.

Ale przeciez papcio nie dopuści, żeby było inaczej. Przecież Erik OBIECAŁ, że nazajutrz umrze. Kiedy pan Carriere "z miłości" strzelił do syna, prawie czekałam, że będzie sarkał: "Przecież obiecałeś!" Tak nie będzie kłopotów, żadna policja nie zapyta jakim prawem - karnym i moralnym - więził chłopca całe życie. Jakim prawem zrobił wodę z mózgu jemu i Christine - zakazał rozmawiać, nastraszył i radził czym prędzej uciekać.

A co czeka Christine? Moim zdaniem powieli smutny los matki Erika. Zostanie kochanką hrabiego - karierę w Operze i tak ma zrujnowaną. Oczywiście, on się z nią nie ożeni (widzieliście jego liczne podboje w samej tylko Operze), ale zapewne zajdzie z nim w niechcianą ciążę. Będzie próbowała ją usunąć? Uciec? A może pan hrabia "będzie się poczuwał" i uratuje Chris od samobójstwa (oraz aborcji). I co się urodzi? Ktoś, kogo trzeba będzie znowu zamknąć gdzieś przed światem?

Miłe, słodkie, sympatyczne "sarenki"... Miałam naście lat i płakałam nad tym jak bóbr. Nauczyłam się francuskiego żeby zrozumieć o czym śpiewają w Fauście... A Erik i Christine chyba już zawsze będą dla mnie mieć rysy Charlesa Dance'a i Teri Polo. Ale tak naprawdę, w podskórnej warstwie, to było strasznie gorzkie. I może dlatego tak długo robi wrażenie.

[ladyvaljean]

Nie przypuszczałam ze jest jeszcze cos w temacie do powiedzenia, a jednak...
Moja córka mnie woła. I pokazuje. Padłam. Nie wiem skąd ona ten kapelusz wytrzasnęła, ale jak to zobaczyłam to skojarzyło sie jednoznacznie. Mogą z tego zrobić plakat filmowy w razie wznowienia filmu (-;